Στην Ελλάδα για ένατη φορά μέσα σε λίγους μήνες καταγράφηκε μια ακόμα γυναικοκτονία ενώ οι καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία έφτασαν τις πεντέμιση χιλιάδες. Στην Ικαρία οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση και βιασμό έρχονται να συμπληρώσουν τον μακρύ κατάλογο των “μεμονωμένων περιστατικών” κάνοντας το επιχείρημα της κακιάς στιγμής να φαίνεται παράλογο και ανόητο και να απομακρύνει τη συζήτηση από εκεί όπου πραγματικά θα έπρεπε να εστιάζει· στην έμφυλη βία και τη συστημικά και κοινωνικά αποδεκτή κουλτούρα της κακοποίησης και του βιασμού.
Όταν μια γυναίκα κακοποιείται σωματικά έρχεται αντιμέτωπη με το γερά χτισμένο και βαθιά θεμελιωμένο πατριαρχικό οικοδόμημα. Πολλές, ουσιαστικά οι περισσότερες, προτιμούν να σιωπήσουν. Όταν μια γυναίκα επιλέγει να μιλήσει, αντιμετωπίζει τη δυσπιστία της πλειοψηφίας ανδρών και γυναικών που θεωρούν περισσότερο πιθανό μια γυναίκα να εκδικείται έναν άνδρα αποδίδοντάς του ψευδείς κατηγορίες, παρά να δουν την πραγματικότητα της πατριαρχίας και της βαθιά ριζωμένης έμφυλης βίας. Αντιμετωπίζει κοινωνικό χλευασμό και ενοχοποίηση σαν να είναι η ίδια υπαίτια για τη βία που υφίσταται. Αντιμετωπίζει την αδιαφορία και το σεξισμό της αστυνομίας και του δικαστικού συστήματος. Αντιμετωπίζει εργασιακό αποκλεισμό με την απολυσή της μιας και η εργασία είναι ένα από τα συνηθέστερα πλαίσια στα οποία καταγράφονται βιασμοί και κακοποίηση.
Ας μην κλείνουμε τα μάτια στην έμφυλη βία. Ας ακούσουμε τις κακοποιημένες γυναίκες και ας μην προστατεύουμε άλλο με τη σιωπή μας τους βιαστές και τους κακοποιητές. Η γυναικοκτονία και η έμφυλη βία δεν είναι θεωρητικές έννοιες, δεν είναι κάποιες ιστορίες που συγκλονίζουν το πανελλήνιο προσφέροντας θέαμα, είναι πρακτικές τις οποίες οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε. Το γυναικείο σώμα δεν μπορεί να είναι πεδίο δημόσιας διαβούλευσης αλλά ανήκει αποκλειστικά στις γυναίκες.
Ούτε στην Ικαρία ούτε πουθενά. Καμία ανοχή στους βιαστές και τους κακοποιητές. Αλληλεγγύη στις κακοποιημένες γυναίκες. Καμία μόνη.
